Walcząc przeciwko chmurom człowiek  stawia czoło przeszkodzie na swoja miarę, węszy nieprzyjaciela. Kiedy jest gotów do walki nabiera we własnych oczach wartości, ale w nieruchomym powietrzu, w przestrzeni gładkiej jak jedwabna wstęga jest sam nieskończenie mały. Widzi, aż nazbyt dobrze maciupeńkie, nieśmiało przycupnięte wioski, jeziora jak kleksy atramentu, kredowobiałe  drogi – wszystko to „widzi aż nazbyt dobrze”. Na tym polega dramat. Czym jest bowiem człowiek oglądany z góry, skoro drzewa, piękne i duże drzewa czepiają się jak porosty górskich zboczy? Lasy nie są czym innym jak mchem na kamieniu, góra jest rudawym bokiem oswojonego zwierzęcia rozciągniętego u naszych stóp. Człowiek jest mały, jest sam, zupełnie sam... A jednak serce nasze wzbiera radością, bo i to mrowisko, i to niebo należą do nas, i to jest właśnie cud!...