Jednym z najbardziej znanych budynków w Ustrzykach Dolnych jest Muzeum Młynarstwa i Wsi. Zostało ono otworzone w lipcu 2010 r. i od tej pory staje się nie tylko największą atrakcją turystyczną w Ustrzykach Dolnych, ale także w Bieszczadach. Jego znaczenie wynika z tego, że jest to w tym turystycznym rejonie jedyne muzeum przemysłu. Dodatkowo ma świetną lokalizację, ponieważ znajduje się przy drodze do największych bieszczadzkich atrakcji: Połonin i Jeziora Solińskiego. Ponadto w jego bezpośrednim pobliżu znajdują się: znane Sanktuarium Matki Boskiej Bieszczadzkiej w Jasieniu oraz piękne drewniane kościoły (niektóre z nich zostały wybudowane jako cerkwie) w Hoszowie, Bandrowie, Jałowym, Hoszowczyku, Równi i Moczarach. Dla turystów zmotoryzowanych i wycieczek istotny jest także obszerny parking znajdujący się przed budynkiem.

      Służąc turystom Muzeum daje możliwość poznania historii młynarstwa oraz skomplikowa- nego procesu mielenia zboża. Chętni mogą także zapoznać się z nieomal stuletnią i zaskakująco ciekawą historią tego budynku oraz okolicznych terenów.

       Ustrzycki młyn parowy powstał w 1925 r. i przeznaczony był przede wszystkim do produkcji wysokogatunkowej białej mąki. Jeszcze w pierwszych dziesięcioleciach XX w. była ona znacznie droższa , niż powszechnie wówczas używana mąka razowa. W historii budynku oraz dzisiejszego Muzeum istotną rolę odegrało zakończenie II wojny światowej, ponieważ w tym czasie całkowicie zmienił się kształt granicy wschodniej. Po roku 1945 Ustrzyki Dolne wraz z pobliskimi terenami, znalazły się w granicach ZSRR. Dopiero w 1951 r. na mocy umowy o wymianie terenów przygranicznych, ta część Bieszczadów została zwrócona Polsce.

       Budynek młyna przetrwał w dobrym stanie zarówno wojnę, jak i sześcioletnią przynależność administracyjną do Związku Radzieckiego. Kiedy jednak przybyli do Ustrzyk nowi osadnicy, nie zastali w młynie ani jednej maszyny. Brakowało także konstrukcji drewnianej Z tego powodu zakład ten miał dwuletnią przerwę, podczas której kompletowano urządzenia niezbędne do wznowienia pracy. Przywieziono wówczas wyposażenie z jakiegoś niezydentyfikowanego młyna, najprawdopodobniej z Pomorza (za tym faktem zdaje się przemawiać konstrukcja drewniana oparta na sośnie wejmutce rosnącej na północnych terenach Polski) i od roku 1953 wznowiono mielenie zboża. W porównaniu z okresem przedwojennym zmienił się także system napędu, ponieważ wprowadzono silnik spalinowy, ktory po kilku latach został zastąpiony silnikami elektrycznymi pracującymi aż do roku 2007.